“Te-piet.. te-piet.. te-piet…“, klinkt het. Een geluid dat me thuis doet voelen op de Wadden. Onder aan de rotsen langs het wad hebben ze zich opgesteld. In grote groepen. De ‘Bonte Pieten’ met hun rode snavel en rode poten. En hun zwart/witte lijf, fel afstekend tegen de achtergrond.
Fiets
Ik rijd er op mijn fiets langs. Het is eind van de middag. De schemer zet zich al in. De zon zakt steeds verder de Waddenzee in. Weerspiegeling op het vlakke water.
De door de meeuwen kapot geslagen oesterschelpen liggen verspreid op het fietspad. Slalommend baan ik me er een weg door. Wind in de rug. De laatste 10 km te gaan. Op de weg terug naar het vakantiehuisje.
Eigen tempo
Een dag vol zon vandaag. Een blauwe lucht. En relatief weinig wind. Het deed ons besluiten de fiets te pakken. Met ieder zijn eigen doel. Ik verwacht het minst ver te komen van het hele gezin. Mijn lijf geeft aan dat ik al veel gedaan heb deze dagen. Dus ik eis maar niet te veel van mezelf. Gewoon, lekker een stukje fietsen. Eigen tempo. Hier en daar een bankje meepikken. In een duintje neerstrijken. Snoet in de zon. Door mijn verrekijker turen. En elkaar misschien nog wel ergens tegen komen.
Electrisch
Onderweg valt het me op hoeveel e-bike‘s, elektrische scootertjes of andere gemakkelijk voortbewegende tweewielers me voorbij sjezen. Ik op mijn oude omafiets, trappend en zwoegend. De heuveltjes door de duinen op en af. Ingehaald door gezinnen op elektrische bakfietsen, -tandems of -fietsen.
Verbinding
Waar is de tijd dat je de ander tegen kwam, elkaar even aankeek en er een gevoel van herkenning was: “Pittig hè, die heuveltjes.” “Wat een wind hè? Op de terugweg heb je hem mee hoor!” En meer van dit soort onuitgesproken uitingen die je van elkaars gezicht kon aflezen en die een onderlinge band schepten.
Zwoegen
Ik moet er aan wennen. Het is iets van de afgelopen paar jaar. Het gemak dient de mens, ook hier. Terwijl dat ‘zwoegen’ in mijn beleving juist bij het waddengevoel hoort. De elementen trotseren. Het idee hebben dat je het nèt niet haalt en het uiteindelijk dan tòch lukt. De benen ‘uit je lijf fietsen’. Het zweet op je rug. Flink moe terugkomen bij het huisje. Waar je na een stevige boterham tòch weer vertrekt voor nòg een rondje.
Kick
En zo tikken de kilometers door. En maak je er meer dan je in eerste instantie dacht. Verleg je nèt weer even je grens. Zet je nèt nog even een tandje bij om die ene bijzondere plek op het eiland te halen. Om dan die ‘kick’ te voelen. En een beetje trots; “ik heb het toch maar weer gedaan”.
Om te genieten van de wind in de rug op de terugweg. En uiteindelijk dan toch weer 40 km in de benen te hebben. Op je ouwe omafiets.
Om na afloop de luxe te hebben met een voldaan gevoel in een warm bad te kunnen stappen. Omhuld te worden door de warmte van het water. En het koud geworden zweet op je rug erin te laten oplossen.
Leven
Op dit soort dagen voel ik dat ik lééf. En dat is wat de Wadden met me doen. Frisse lucht. De kou op m’n gezicht. Wind door m’n haren. Wandelen. Fietsen. Dag in dag uit. Nooit genoeg ervan krijgen. Het knisperen van de schelpen onder m’n voeten. De verrassing van een zeehond op het strand. De afwisseling en dynamiek van het wad met de enorme soortenrijkdom aan vogels. De één nog harder kwetterend dan de ander. Overgeleverd aan de elementen. Zich staande houdend in weer en wind. Of dit niet meer aankunnen en opgenomen worden in de cyclus van het leven en de dood.
Waddengeluk
Dàt gevoel, dat je onderdeel bent van. Niet meer en niet minder. Dàt is voor mij het waddengeluk. Leven in het hier en nu. Fietsend op mijn ouwe omafiets. Zien wat de dag brengt. Waar mijn fiets en mijn benen me brengen. Terwijl de elektrische tweewielers me voorbij schieten.
Haast vertraagt. Of, haast vertraagd?